วิมุติรัตนมาลี

โดย พระราชวิสุทธิโสภณ วิลาศ ญาณวโร ป.ธ ๙

Sometime เคยมีหนังสือ วิมุติรัตนมาลี ยาวมากแต่ขายไปแล้วหนังสือเล่มดีมากเลยทีเดียวและยังมีอีก 1 เล่มรจนา โดย พระราชวิสุทธิโสภณ วิลาศ ญาณวโร ป.ธ ๙ ชื่อว่า กรรมทีปนี Sometime ได้เคย โพสแล้ว 1 ครั้ง

ตอนย่อย  ภัททิยเศรษณี  

อดีตชาติล่วงแล้วหนหลัง ครั้งศาสนาแห่งสมเด็จพระปทุมุตรสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เราตถาคตได้เกิดเป็นเศรษฐีมีนามว่าภัททิยเศรษฐีมีอาชีพเป็นนายพาณิชพ่อค้า สำเภา ส่วนเจ้าพิมพานี้เกิดเป็นกุมารีงามโสภา นามว่า ปติครุกา ภายหลังต่อมาได้เป็นบาทบริจาริกาแห่งภัททิยเศรษฐีนั้น

กาลวันหนึ่ง ภัททิยเศรษฐีมีกิจจะต้องเดินทางโดยสำเภาไปค้าขายยังเมืองสุวรรณภูมิ เป็นเวลาช้านานจะประมาณวันเดือนปีมิได้ดังนั้น ก่อนที่จะออกเดินทางจึงสั่งนางปติครุกาไว้ว่า เจ้าอยู่ข้างหลังจงตั้งใจอย่าได้ประมาท เร่งระวังรักษาตัวเจ้าและทรัพย์สมบัติไว้ให้ดี ครั้นสามีออกเดินทางไปแล้ว นางปติครุกาก็กระทำตามคำสั่งสามีทุกสิ่งทุกประการ

สมัยนั้น สมเด็จพระปทุมุตรสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จพุทธดำเนินโปรดสัตว์มาจนถึงเมืองพารา ณสี อันเป็นเมืองของภัททิยเศรษฐี นางปติครุกาภริยาแห่งภัททิยเศรษฐีเจ้ามีศรัทธา ทูลอาราธนาสมเด็จพระพุทธเจ้าพร้อมกับพระอริยสงฆ์องค์บริวารให้เข้าไปรับ อาหารบิณฑบาตที่คฤหาสน์ของนาง ครั้นเสร็จภัตกิจแล้ว สมเด็จพระบรมศาสดาจารย์ก็ทรงประทานพระธรรมเทศนาภัตตานุโมทนา แสดงผลานิสงส์แห่งบิณฑบาตทาน นางปติครุกาได้สดับพระธรรมเทศนาจบลงแล้ว ก็มีจิตผ่องแผ้วกอปรด้วยศรัทธากล้าหาญปสันนาการเลื่อมใส จึงกราบทูลอาราธนาพระองค์ไว้มิให้เสด็จไปสู่นครอื่น แล้วได้บริจาคทรัพย์สมบัติมากมายออกจำหน่ายจ่ายสร้างพระวิหาร วันฉลองพระวิหารก็ได้ถวายไตรจีวรเย็บย้อมเป็นอันดี ในขณะที่สมเด็จพระพุทธองค์กับทั้งพระสงฆ์สาวกบริวารเสด็จมารับมหาทานใน พิธีการฉลองพระวิหารนั้น นางก็หลั่งทักษิโณทก ให้ตกลงเหนือฝ่าพระหัตถ์แห่งสมเด็จพระพุทธองค์เจ้าแล้ว จึงตั้งปณิธานความปรารถนาว่า

ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนผลานิสงส์นี้ ส่งไปให้สามีของข้าพเจ้าผู้ชื่อภัททิยเศรษฐี เดชะผลทานนี้ ขอให้สามีของข้าพเจ้าประกอบไปด้วยสิริสวัสดี นิราศปราศจากภัยอันตรายในมหาสมุทร"

สมเด็จพระพุทธองค์เจ้าจึงทรงอนุโมทนาว่า ขอความปรารถนาของเจ้าจงสำเร็จดั่งมโนรถเถิด แล้วก็ประทับอยู่ในพระวิหารตามคำอาราธนาของนาง ข้างทางภัททิยเศรษฐีหลังจากที่ฟันฝ่าอุปสรรคอันตรายในท่ามกลางมหาสมุทรใหญ่ เดินทางไปค้าขายยังสุวรรณภูมินคร ครบกำหนดนานถึง ๓ ปี แล้วจึงได้กลับมาถึงคฤหาสน์แห่งตนที่เมืองพาราณสีโดยปลอดภัย แต่พอมาถึงและนั่งลงแล้ว นางปติครุกาภริยาก็แจ้งความตามที่นางได้บำเพ็ญกองการกุศลต่างๆ แล้วพาสามีไปสู่พระวิหารที่ตนสร้างไว้ในพระบวรพุทธศาสนา เพื่อให้สามีได้ชื่นชมโสมนัสในมหากุศล ชวนกันเข้าไปถวายอภิวาทแทบพระยุคลแห่งองค์สมเด็จพระทศพลปทุมุตรสัมมาสัมพุทธ เจ้าซึ่งยังประทับอยู่ที่พระวิหารนั้น ครั้นภัททิยเศรษฐีเพ่งพิศพินิจดูสมเด็จพระสัพพัญญูเจ้าก็ยิ่งบังเกิดความ ศรัทธาออกวาจาสรรเสริญสดุดีว่า สมเด็จพระบรมศาสดาเป็นผู้ทรงพระเดชพระคุณอันล้ำเลิศประเสริฐกว่าสรรพสัตว์ใน ไตรภพ ทรงรบชนะซึ่งปัญจวิธมารได้อย่างจริงแท้แน่นอนโดยมิต้องสงสัย สดุดีฉะนี้แล้ว ก็มีสกลกายและดวงหฤทัยเต็มตื้นไปด้วยกำลังปีติโสมนัสยิ่ง แล้วจึงมีสุนทรวาจากล่าวกับภริยาว่า

"ดูกรเจ้าซึ่งมีพักตร์อันเจริญ! เจ้านี่เป็นคนดีหนักหนา มีจิตศรัทธากอปรด้วยปัญญาสร้างมหากุศลไว้ในพระบวรพุทธศาสนาเห็นปานฉะนี้ คราวนี้ นับว่าเป็นบุญลาภของเราทั้งสองแล้ว ด้วยว่าเราจักได้สำเร็จพระโพธิญาณก็เพราะการกุศลนี้"

ภัททิยเศรษฐีผู้มีศรัทธา ปลงปัญญาให้เห็นตามความเป็นจริงดั่งนี้แล้ว ก็มีจิตผ่องแผ้วน้อมกายถวายนมัสการสมเด็จพระปทุมุตรสัมมาสัมพุทธเจ้าครั้ง แล้วครั้งเล่า แล้วจึงออกโอษฐ์ตั้งความปรารถนาเอาพระพุทธภูมิโพธิญาณ เฉพาะพระพักตร์สมเด็จพระปทุมุตรบรม- ศาสดาจารย์ ด้วยประการฉะนี้

สมเด็จพระชินสีห์สัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อทรงนำเอาเรื่องในอดีตชาติมาตรัสเล่า ณ ท่ามกลางมหาสังฆสันนิบาตจบลงแล้ว จึงทรงมีพระพุทธฎีกาตรัสแก่สมเด็จพระพิมพาภิกษุณีอีกว่า

"ดูกรเจ้าพิมพา อันตัวเจ้านี้มีคุณแก่เราตถาคตมาแต่กาลก่อน เราตถาคตจักได้สำเร็จแก่พระบวรสัมโพธิญาณ ก็เพราะอาศัยเจ้าเป็นส่วนสำคัญ ตลอดเวลาที่ยังต้องท่องเที่ยวอยู่ในวัฏสงสาร เราทั้งสองนี้เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เราเคยกระทำบุญให้ทานการกุศล ร่วมกันมา ตั้งแต่นี้ต่อไปเบื้องหน้า เราทั้งสองนี้จะขาดจากวิสาสะกันแล้ว การที่ว่าจะได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันอีกต่อไปก็หามิได้ ด้วยว่าเจ้าจะดับขันธ์เข้าสู่อมตมหานฤพานไป นับวันแต่จะไกลกันแล้ว จะได้มีโอกาสช่วยเราตถาคตเพิ่มบารมีอีกก็หามิได้ โทษผิดอันใดที่เจ้าเคยมีต่อเราตถาคตแต่ปางก่อน วันนี้เป็นวันที่เราตถาคตอดโทษให้แก่เจ้าจนหมดสิ้น อนึ่ง โทษานุโทษอันใด ที่เราตถาคตได้เคยประมาทล่วงเกินเจ้า ด้วยความพลาดพลั้งทั้งลับหลังและต่อหน้าตลอดเวลาที่ยังต้องท่องเที่ยวเวียน ว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสาร ขอเจ้าจงอดโทษานุโทษนั้น ให้แก่เราตถาคตเสียให้สิ้น แล้วจงดับขันธ์เข้าสู่ปรินิพพานอันเป็นเอกันตบรมสุขไปก่อนเถิดนะ เจ้าพิมพา"

สมเด็จพระบรมศาสดาทรงมีพระพุทธฎีกาตรัสฉะนี้แล้ว ก็ทรงนิ่งเฉยมิได้ตรัสประการใดอีก ด้วยทรงเห็นว่าเวลายังเหลือน้อยแล้วขณะนั้น สมเด็จพระนางพิมพาภิกษุณีจึงมีวาจาทูลลาเป็นครั้งสุดท้ายว่า

"ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงพระสวัสดิภาคเป็นอันงาม พระองค์ทรงเป็นที่พึ่งแห่งปวงประชาสัตว์ในโลก พระเจ้าข้า ในอเนกบุรพชาติแต่ก่อนมา ข้าพระบาทพิมพานี้ได้เคยร่วมสร้างบารมีกับด้วยพระองค์เป็นอันมากกว่ามาก ตั้งแต่นี้ไปพิมพาข้าพระบาทนี้ก็จะไม่ได้ร่วมบารมี กับด้วยพระองค์อีกแล้ว อนึ่ง แต่บุรพชาติล่วงแล้วมา เมื่อยังต้องท่องเที่ยวอยู่ในวัฏสงสาร พิมพาข้าพระบาทจะได้ขาดวิสาสะคุ้นเคยกับพระองค์ก็หามิได้ ด้วยเป็นที่สบอัธยาศัยพอใจร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา พิมพาได้ทุกข์พระองค์ก็พลอยทุกข์ด้วย พิมพาได้สุขพระองค์ก็พลอยสุขด้วย เหมือนกันดั่งเช่นในกาลที่เกิดเป็นกินนร สมัยสมเด็จพระชินวรโลกนาถอภินันทสัมมาสัมพุทธบพิตร

จริงอยู่ สมัยที่สมเด็จพระอภินันทสัมมาสัมพุทธบพิตรผู้ประเสริฐทรงอุบัติเกิดในโลก นั้น พระองค์ทรงเสวยพระชาติเป็นพญากินนร แม้พิมพาข้าพระบาทนี้ก็ได้เกิดเป็นนางกินรีเทวี และได้สมัครรักใคร่เป็นสามีภรรยากันด้วยเสน่หา พญากินนรและนางกินรีทั้งสอง นั้น พากันไปเที่ยวเล่นเป็นที่เริงสราญใจ ที่จอมเขาประดับด้วยไม้นานาพรรณบ้างพากันไปเที่ยวเล่นที่ป่าใหญ่ประดับด้วย บุปผาสุมาลัยหลากสีเป็นที่น่ารื่นรมย์แห่งใจ บ้างพากันเที่ยวที่ริมฝั่งน้ำมีหาดทรายขาวสะอาดตาน่าทัศนา ทั้งสองสามีภรรยาพากันเที่ยวเล่นเป็นที่สำราญสนุกทุกวัน

อยู่มาวันหนึ่ง พญากินนรและนางกินรีเทวีสองสามีภรรยาพากันไปเที่ยวเล่นที่ริมฝั่งน้ำ เที่ยวเก็บเอาดอกไม้บุปผชาติหลากสีมีกลิ่นหอมมาปูลาดเหนือหาดทรายให้มากแล้ว ก็ชวนกันนอนเล่นเหนือดอกไม้นั้นเป็นที่สุขสำราญรื่นรมย์แห่งใจ เมื่อบังเกิดความสุขสบายจึง พากันหลับไหลอยู่ในสถานที่นั้นนานเท่านาน จนน้ำในมหาสมุทรไหลท่วมขึ้นมาเป็นอันมากด้วยว่าเป็นเวลาน้ำขึ้น ท่วมขึ้นมาจนถึงที่ซึ่งกินนรทั้งสองนอนอยู่ เมื่อรู้สึกตัวได้สมปฤดีสองกินนรก็ให้มีความตกอกตกใจกลัวอุทกภัย จึงพากันว่ายน้ำหลงไปแต่ละทิศละทาง เมื่อต่างก็หนีน้ำไปจนขึ้นเขาได้แล้วจึงเที่ยวตามหากัน แต่มิได้พบมิได้เห็นกัน จึงต่างก็ร้องไห้ปรารภถึงกัน อาลัยรักรำพันถึงกัน เป็นทุกข์เป็นร้อนถึงกันและกันหนักหนา เที่ยวตามหากันอยู่ตลอดราตรี พอสุรีย์ไขแสงทองส่องโลกรุ่งเช้า ครั้นมาพบกันเข้าแล้ว ต่างก็โผเข้ากอดกันและกันร้องไห้รำพันไปต่างๆนานา ด้วยความเสน่หาอาลัยในกันและกันยิ่งหนักหนา มาตรว่าจะจากกันเพียงราตรีหนึ่งไม่ถึงทิวา ก็มีครุวนาดุจว่าจะจากกันได้ถึง ๗ ปี ก็ปานกันนะ พระเจ้าข้า

ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงพระคุณอันประเสริฐ! แต่ปางก่อนที่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสาร พระองค์กับพิมพาข้าพระบาทจะได้ขาดวิสาสะคุ้นเคยกันก็หามิได้ด้วยเป็นที่สบ อัธยาศัยพอใจและมีความเสน่หาอาลัยรักใคร่กันมานานช้า ตั้งแต่นี้ไปจะสิ้นวิสาสะกันความสัมพันธ์อันเคยมีแต่ปางก่อนก็จะขาดสะบั้นลง เสียแล้ว ด้วยว่า ข้าพระบาทที่ชื่อว่าพิมพานี้จะขอกราบถวายนมัสการลาฝ่าพระบาทยุคลทั้งคู่ของ สมเด็จพระสัพพัญญูเจ้า ดับขันธ์เข้าสู่เมืองแก้ว กล่าวคือ พระอมตมหานฤพาน ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงพระสัพพัญญุตญาณ! กาลนี้ก็เป็นกาลอันควรที่จะไปสถานที่ดับขันธ์เข้าสู่อมตมหานฤพานแล้ว พิมพาข้าพระบาทขอฝาก พระลูกแก้วราหุลด้วย ขอพระองค์จงทรงช่วยอภิบาลบำรุงรักษา พิมพาข้าพระบาทนี้ขอกราบทูลลาพระองค์แล้ว......

เมื่อสมเด็จพระนางพิมพาภิกษุณีเถรี ถวายบังคมลาเป็นครั้งสุดท้ายฉะนี้ สมเด็จพระชินสีห์เจ้าจึงทรงมีพระมหากรุณาตรัสถามว่า

"ดูกรเจ้าพิมพาเอ๋ย ! เจ้าจะไปดับขันธ์นิพพาน ณ สถานที่ใดเล่า ? "

"พิมพาข้าพระบาทนี้ จะไปดับขันธ์เข้าสู่นิพพานที่อารามพระภิกษุณี ซึ่งมีอยู่ข้างทิศอุดรแห่งนครสาวัตถี พระเจ้าข้า"

สมเด็จพระนางพิมพาภิกษุณีเถรี กราบทูลดั่งนี้แล้ว ก็เฝ้าถวายบังคมที่แทบพระยุคลบาทแห่งองค์สมเด็จพระประทีปแก้วอยู่หลายครั้ง หลายหนหนักหนา แล้วจึงค่อยถดถอยออกมา พาพระภิกษุณีสงฆ์ที่เป็นบริวารออกจากที่เฝ้าแต่กาลนั้น ซึ่งเป็นเพลาปัจจุสมัยใกล้จะรุ่งสางสว่างแล้ว

净空法师谈健康智慧财富

 

释净空，俗姓徐，名业鸿，民国十六年（一九二七）二月十五日生于安徽省庐江县，幼居福 建建瓯。抗战时，求学于贵州国立第三中学，胜利后就 读于南京市立第一中学。一九四九年来台湾，服务于实践学社，公余之时研读经史古文，先 后追随方东美先生，章嘉大师，李炳南老居士等研习哲学、佛经十三年 一九五九年于台北市圆山临济寺剃度，法名觉净字净空。受具足戒后，在国内外，弘扬佛法 ，讲述华严经 法华经、楞严经、圆觉经六祖坛经 金刚经 净土五经等大乘经论数十种，三十六年无间断，现存音影带三千数百卷。法师在国内先 后创办华藏法施会、华藏精舍、华藏佛教视听图书馆、华藏讲堂、及佛陀教育基金会。首开 风气之 先，使用视听教育之方法，弘扬佛法，大量制作佛法讲经录音带、录影带， 分送世界各地，以及倡印赠送 大藏经 暨各种经论善书逾千余万册，佛菩 萨像多种数百万张流通全球。 法师曾任台北圆山临济寺书记，十普寺三藏学院教师，南普陀佛学院教 师，中国佛教会设计委员 弘法委员 东方佛教学院学教授兼教务主任，松 山寺大专佛学讲座讲师，中国内学院院长 中国文化学院教授，中国佛教会 大专院校佛学讲座总主讲，天主教东亚精神生活研习所教授，华藏法施会会 长 华藏精舍住持，华藏佛教图书馆导师，华藏净宗学会会长暨佛陀教育基 金会董事长 美国达拉斯佛教会会长新加坡净宗学会导师。法师于国内外 倡导促进成立'净宗学会'十五处 提倡专修净业 专弘净宗。法师已届古 稀之年，于今辞去海内外佛教社团一切职务。专心弘法教学 老实念佛 求 生净土 法师首倡'佛教'正名为'佛陀教育'。指出大乘教学方针在彻底破除 迷信，启发真智，使能明辨真、妄、正、邪、是、非、善、恶、利、害，建 立理智、大觉、奋发、进取、乐观、向上的慈悲济世的人生宇宙观，才能圆 满达成解决众生一切苦难，获得真实永恒幸福的教育目标'

ชาติที่๙ วิธูรบัณฑิตจุติสังสารวัฏฏ์

ก่อนอื่นควรทราบว่า(จิต)เกิดดับสืบต่อกัน เป็นปัจจัยแก่กันในชาติปัจจุบันนี้จิตขณะ

แรกเกิดขึ้นดับไปเป็นปัจจัยแก่จิตขณะต่อมาสืบต่อมาเรี่อย ๆ จิตขณะนี้ดับไปเป็น

ปัจจัยแก่จิตขณะต่อไปสืบต่อไปจนถึง(จุติจิต)จุติจิตเป็นปัจจัยแก่ปฏิสนธิจิตในชาติ

ต่อไปสืบต่อเนื่องไป เรียกว่า สังสารวัฏฏ์ อกุศลกรรม และกุศลกรรมที่เรากระทำในชาติ

ก่อน ๆ หรือชาตินี้ ย่อมสะสมสืบต่อไปแม้ว่าจะเป็นบุคคลใหม่ในชาติใหม่แล้วก็ตามวิบาก

ย่อมเกิดขึ้นแก่บุคคลนั้นตามสมควรแก่เหตุ กรรมไม่ได้หายไปไหน แม้ผู้ทำกรรมลืมไป

แล้วแต่กรรมย่อมไม่ลืมที่จะให้ผล

.................................ชาติที่๙ วิธูรบัณฑิต..........................

ใน อดีตกาลนานมาแล้ว ยังมีเศรษฐีหนุ่ม ๔ คน ซึ่งเป็นสหายสนิทกัน ครั้งหนึ่งสหายทั้ง ๔ ได้พบเห็นดาบส ๔ องค์ที่ออกจากป่าหิมพานด์มาจำพรรษาในเมื่องระหว่างฤดูฝน ก็ให้เกิดความศรัทธาเลื่อมใส จึงนิมนต์ดาบสแต่ละองค์ไปพักอยู่ในเคหสถานของตนเศรษฐีหนุ่มแต่ละคนต่างก็ ปรนนิบัติบำรุงดาบสองค์ที่ตนนิมนต์อย่างดีด้วยอาสนะและอาหารต่าง ๆ ซึ่งดาบสทั้ง ๔ จะมายังเคหสถานของเศรษฐีเฉพาะในตอนเย็นเท่านั้น แต่ตอนกลางวันต่างก็แยกย้ายกันไปพักยังที่อื่นดังนี้
ดาบสท่านหนึ่ง ไปพัก ณ สวรรค์ชั้นดาวดึงส์
ดาบสท่านหนึ่ง ไปพัก ณ เมืองบาดาล
ดาบสท่านหนึ่ง ไปพัก ณ วิมานพญาครุฑ
ดาบสท่านหนึ่ง ไปพัก ณ อุทยานของพระเจ้าธนญชัยโกรพ
ดาบส ทั้ง ๔ ต่างก็ได้พรรณนาถึงสมบัติของพระจันทร์ในดาวดึงส์ของพญานาคในบาดาล ของพญาครุฑ

และพระราชาให้เศรษฐีแต่ละคนได้ฟังว่า สมบัติเหล่านั้นมีความวิเศษอย่างไรบ้าง
เมื่อฟังแล้วเศรษฐีหนุ่มทั้ง ๔ สหายต่างก็เกิดความชื่นชมอยากได้ครองสมบัติวิเศษเยี่ยงนั้นบ้างต่างจึงเพียร ทำบุญบริจาคทาน และประพฤติมั่นอยู่ในความดีตราบจนสิ้นอายุขัย
เศรษฐีคนหนึ่ง จึงได้ไปจุติเป็นพระอินทร์ ณ สวรรค์ชั้นดาวดึงส์
เศรษฐีคนหนึ่ง จึงได้ไปจุติเป็นพญานาค ณ เมืองบาดาล
เศรษฐีคนหนึ่ง จึงได้ไปจุติเป็นพญาครุฑ ณ วิมานฉิมพลี
เศรษฐีคนหนึ่ง จึงได้ไปจุติเป็นพระโอรสของพระราชา
ผู้ที่ได้ไปจุติเป็นพระโอรสของพระเจ้าธนญชัยโกรพนั้นมีพระนามว่า พระโกรพกุมาร ครั้นพระราชบิดาเสด็จสวรรคตก็ได้ขึ้นเสวยราชสมบัติสืบต่อไป


ในราชสำนักนั้นมีอำมาตย์ราชบัณฑิตท่านหนึ่งนามว่า วิธูรบัณฑิต ซึ่งเป็นผู้ที่พระราชาโกรพให้ความเคารพนับถือ
วิธู รบัณฑิตได้ถวายคำแนะนำให้พระราชาโกรพตั้งอยู่ในทศพิธ - ราชธรรมและบำเพ็ญศีล ซึ่งพระราชาก็ทรงปฏิบัติตามนั้นเสมอมาพระเจ้าโกรพนั้นทรงโปรดการเล่นสกามาก ทรงสำราญพระทัยในการเล่นสกาเหนือสิ่งอื่นใด เพราะพระองค์ทรงเป็นผู้ชนะเสมอนั่น
เองการที่คู่เล่นต้องพ่ายแพ้ทุกครั้งทุกคราว ที่แท้ก็เป็นเพราะมีเทพธิดาองค์หนึ่งคอยช่วยกลับลูกสกาที่ทอดให้ได้แต้มดีทุกครั้งไป
เทพธิดา องค์นั้นเป็นเทพธิดาประจำพระองค์ มีหน้าที่คอยพิทักษ์และคุ้มครองพระราชาโกรพโดยที่พระองค์มิได้รู้ในข้อนี้ จึงคิดว่าตนนั้นมีพระปรีชาสามารถในสกาเหนือกว่าผู้ใด
ทุก ๆ วันอุโบสถ พระราชาโกรพจะต้องออกจากพระราชวังไปรักษาศีล และสนทนาธรรมกับสหายในชาติเดิมทั้ง ๓ ซึ่งในทั้ง ๓ภพนี้ก็คือพระอินทร์ พญานาค และพญาครุฑนั่นเอง
วันหนึ่งสหายทั้ง ๔ ได้สนทนาว่าการถือศีลของผู้ใดจะประเสริฐกว่ากัน
พญานาคกล่าวว่าตนมีธรรมชาติอันดุร้าย แต่สามารถข่มกลั้นโทสะได้เมื่อมาถือศีล
พญาครุฑกล่าวว่าตนต้องกินนาค แต่ก็สามารถอดกลั้นได้เมื่อมาถือศีล
พระอินทร์กล่าวว่าตนต้องสละความสุขทั้งปวงบนดาวดึงส์มาถือศีล จึงน่าจะประเสริฐที่สุด
พระราชาโกรพกล่าวว่าตนพิจารณาเห็นโทษของกามคุณ จึงออกมาถือศีล
ด้วยปรารถนาจะให้มีการชี้ขาดว่าผู้ใดประเสริฐกว่า จึงให้วิธูรบัณฑิตมาพิจารณาตัดสินวิธูรบัณฑิตฟังความทั้งสิ้นแล้วก็ทูลว่า
ศีลของท่านทั้ง ๔ ประเสริฐเสมอเหมือนกัน มิได้มียิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย
พระสหายทั้ง ๔ ปลื้มปิตินัก จึงมอบของกำนัลบูชาราชบัณฑิตดังนี้.................................
พระอินทร์บูชาด้วยผ้าวิเศษทุกูลพัสตร์
พญานาคบูชาด้วยแก้ววิเศษ
พญาครุฑบูชาด้วยดอกไม้ทอง
พระราชาบูชาด้วยโคนม ๑๐๐๐ ตัว
ฝ่าย พญานาคนั้นเมื่อได้กลับไปยังเมืองบาดาล พระมเหสีวิมาลาเห็นแก้ววิเศษที่คล้องคอหายไปจึงไถ่ถาม ครั้นพอทราบความแล้วก็อยากฟังธรรมจากวิธูรบัณฑิตบ้าง แต่ท้าววิรุณนาคราชเห็นว่าคงมิสามารถนำตัววิธูบัณฑิตลงมายังเมืองบาดาลได้ พระมเหสีจึงแสร้งทำเป็นป่วยจนทรุดหนัก พระราชธิดาอิรันทตีจึงอาสาไปนำ{หัวใจ}วิธูบัณฑิตมาถวายพระมารดา
พระนางอิ รันทตีขึ้นมายังเมืองมนุษย์ในรูปโฉมของสตรีผู้งดงามพลางขับร้อง พรรณนาถึงสมบัติวิเศษและความงามของตน ซึ่งจะมอบให้แก่ผู้ที่น่าเอา{หัวใจ}ของวิธูบัณฑิตมาให้ตนได้สำเร็จ
ยักษ์ตนหนึ่งนามว่า{ปุณณกะ}เป็นผู้อาสากับพระราชธิดาแล้วปุณณกะก็ทำอุบายไปขอแข่งสกากับพระราชาโกรพ

เดิมพัน นั้นคือแก้ววิเศษกับม้าวิเศษ แลกกับราชสมบัติทั้งปวงเมื่อการเล่นสกาเริ่มขึ้น พระราชาโกรพก็ทอดลูกบาศก์ได้แต้มดีกว่าเสมอจนปุณณกะสงสัย จึงใช้ญาณวิเศษเล็งไปจึงเห็นว่ามีเทพธิดาคอยช่วยอยู่ยักษ์ปุณณกะจึงถลึงตา ขู่ เทพธิดาตกใจกลัวจึงหนีออกไปจาก ณ ที่นั้นทันทีเมื่อสิ้นเทพธิดาคอยช่วย ในที่สุดยักษ์ปุณณกะก็ได้ชัยในการเดิมพัน ครั้งนี้
แต่ทว่าปุณณกะทูลต่อพระเจ้าโกรพว่า เขามิต้องการราชสมบัติทั้งปวงของพระองค์ เขาต้องการตัวของวิธูรบัณฑิตเท่านั้น
พระ ราชาจึงว่า วิธูรเป็นราชบัณฑิตที่ตนนับถือ มิใช่เป็นสมบัติของพระองค์ที่จะยกให้แก่ผู้ใดได้ ปุณณกะจึงให้เชิญวิธูรมาตัดสินวิธูรบัณฑิตก็ตัดสินว่า ตนเองเป็นข้ารับใช้ของพระราชาเมื่อเป็นดังนั้น พระเจ้าโกรพจึงจำต้องยกวิธูรบัณฑิตให้กับปุณณวะที่ปลอมตัวเป็นมานพผู้หนึ่ง ไปตามประสงค์ โดยขอให้วิธูรแสดงธรรมอันไพเราะให้พระองค์ได้สดับฟังเป็นครั้งสุดท้าย
ตลอด ทางที่ปุณณกะได้ขี่ม้าเดินทางไปโดยได้ให้วิธูรบัณฑิตเกาะหางม้าและแกล้ง ขี่ม้าผาดโผนหวังให้วิธูรกระทบถูกภูเขาและต้นไม้เพื่อที่จะได้ตายไป และตนก็จะได้ควักหัวใจวิธูรไปให้พระนางอิรันทตีอย่างง่าย ดายแต่เมื่อเห็นวิธูรบัณฑิตยังรอดปลอดภัยดี ปุณณกะก็สำแดงอิทธิฤทธิ์ร่ายเวทเรียกลมกรดมา แต่ทว่าลมกรดก็พัดแยกออกให้วิธูรผ่านไปได้โดยมิเป็นอันตรายแม้สักน้อย
 พระอินทร์บูชาด้วยผ้าวิเศษทุกูลพัสตร์
พญานาคบูชาด้วยแก้ววิเศษ
พญาครุฑบูชาด้วยดอกไม้ทอง
พระราชาบูชาด้วยโคนม ๑๐๐๐ ตัว
ฝ่าย พญานาคนั้นเมื่อได้กลับไปยังเมืองบาดาล พระมเหสีวิมาลาเห็นแก้ววิเศษที่คล้องคอหายไปจึงไถ่ถาม ครั้นพอทราบความแล้วก็อยากฟังธรรมจากวิธูรบัณฑิตบ้าง แต่ท้าววิรุณนาคราชเห็นว่าคงมิสามารถนำตัววิธูบัณฑิตลงมายังเมืองบาดาลได้ พระมเหสีจึงแสร้งทำเป็นป่วยจนทรุดหนัก พระราชธิดาอิรันทตีจึงอาสาไปนำ{หัวใจ}วิธูบัณฑิตมาถวายพระมารดา
พระนางอิ รันทตีขึ้นมายังเมืองมนุษย์ในรูปโฉมของสตรีผู้งดงามพลางขับร้อง พรรณนาถึงสมบัติวิเศษและความงามของตน ซึ่งจะมอบให้แก่ผู้ที่น่าเอา{หัวใจ}ของวิธูบัณฑิตมาให้ตนได้สำเร็จ
ยักษ์ตนหนึ่งนามว่า{ปุณณกะ}เป็นผู้อาสากับพระราชธิดาแล้วปุณณกะก็ทำอุบายไปขอแข่งสกากับพระราชาโกรพ

เดิมพัน นั้นคือแก้ววิเศษกับม้าวิเศษ แลกกับราชสมบัติทั้งปวงเมื่อการเล่นสกาเริ่มขึ้น พระราชาโกรพก็ทอดลูกบาศก์ได้แต้มดีกว่าเสมอจนปุณณกะสงสัย จึงใช้ญาณวิเศษเล็งไปจึงเห็นว่ามีเทพธิดาคอยช่วยอยู่ยักษ์ปุณณกะจึงถลึงตา ขู่ เทพธิดาตกใจกลัวจึงหนีออกไปจาก ณ ที่นั้นทันทีเมื่อสิ้นเทพธิดาคอยช่วย ในที่สุดยักษ์ปุณณกะก็ได้ชัยในการเดิมพัน ครั้งนี้
แต่ทว่าปุณณกะทูลต่อพระเจ้าโกรพว่า เขามิต้องการราชสมบัติทั้งปวงของพระองค์ เขาต้องการตัวของวิธูรบัณฑิตเท่านั้น
พระ ราชาจึงว่า วิธูรเป็นราชบัณฑิตที่ตนนับถือ มิใช่เป็นสมบัติของพระองค์ที่จะยกให้แก่ผู้ใดได้ ปุณณกะจึงให้เชิญวิธูรมาตัดสินวิธูรบัณฑิตก็ตัดสินว่า ตนเองเป็นข้ารับใช้ของพระราชาเมื่อเป็นดังนั้น พระเจ้าโกรพจึงจำต้องยกวิธูรบัณฑิตให้กับปุณณวะที่ปลอมตัวเป็นมานพผู้หนึ่ง ไปตามประสงค์ โดยขอให้วิธูรแสดงธรรมอันไพเราะให้พระองค์ได้สดับฟังเป็นครั้งสุดท้าย
ตลอด ทางที่ปุณณกะได้ขี่ม้าเดินทางไปโดยได้ให้วิธูรบัณฑิตเกาะหางม้าและแกล้ง ขี่ม้าผาดโผนหวังให้วิธูรกระทบถูกภูเขาและต้นไม้เพื่อที่จะได้ตายไป และตนก็จะได้ควักหัวใจวิธูรไปให้พระนางอิรันทตีอย่างง่าย ดายแต่เมื่อเห็นวิธูรบัณฑิตยังรอดปลอดภัยดี ปุณณกะก็สำแดงอิทธิฤทธิ์ร่ายเวทเรียกลมกรดมา แต่ทว่าลมกรดก็พัดแยกออกให้วิธูรผ่านไปได้โดยมิเป็นอันตรายแม้สักน้อย
มิว่าจะจำแลงแปลงร่างมาทำอันตรายใด ๆ ปุณณกะก็มิอาจสามารถทำร้ายวิธูรบัณฑิตได้ ด้วยเพราะอำนาจบารมีแห่งศีลแห่งสัตย์ปกป้องรักษาอยู่อย่างมั่นคง
วิธูรบัณฑิตถามปุณณกะถึงเหตุที่พยายามเอาชีวิตของตน ปุณณกะจึงเล่าความทั้งหมดให้ฟังตามจริง
วิธู รบัณฑิตจึงเข้าใจได้ว่า การที่พระมเหสีของพญานาคบอกว่าต้องการหัวใจของตนนั้นหมายถึง ต้องการฟังธรรมจากตน เพราะธรรมคือหัวใจของนักปราชญ์ราชบัณฑิต มิได้ต้องการฆ่าตนเพื่อเอาหัวใจ แต่อย่างใด

วิธูรบัณฑิตจึงได้แสดงโอวาท แก่ปุณณกะจนกระทั่งปุณณกะสำนึกได้ว่าตนหลงผิด เพียงเพราะลุ่มหลงในมายาสตรี เมื่อซาบซึ้งในธรรมอันไพเราะแล้ว ปุณณกะจึงคิดเลิกเอาชีวิตวิธูรบัณฑิตอีกต่อไปเมื่อวิธูรบัณฑิตลงไปยังเมือง พญานาคก็ได้แสดงธรรมแก่ท้าว
วิรุณนาคราชและพระมเหสีทั้งสองผู้เป็นใหญ่ใน เมืองบาดาลบังเกิดความซาบซึ้งในธรรมและเลื่อมใสใน ตัววิธูรบัณฑิตเป็นยิ่งนัก ก็ได้กล่าวยกย่องสรรเสริญและให้ปุณณกะนำตัววิธูบัณฑิตขึ้นไปส่งยังราชสำนัก และได้ประทานราชธิดาอิรันทตีแก่ปุณณกะด้วย
พระราชโกรพปิติยินดีเป็นยิ่ง นัก ทรงโปรดให้จัดงานฉลองรับขวัญวิธูรบัณฑิตนาน ๑ เดือนเต็ม พร้อมทั้งทรงบำเพ็ญกุศลบริจาคทานเป็นการใหญ่ด้วยระลึกได้ว่า การเล่นพนันอย่างลุ่มหลงของพระองค์แท้ๆ เทียวที่ทำให้ต้องสูญเสียราชบัณฑิตผู้เป็นดั่งแก้วแห่งบัลลังก์ไปอย่างน่า เสียดายธรรมนั้นได้ช่วยให้วิธูรบัณฑิตรอดพ้นจากความตาย และยังทำให้มีแต่ผู้ศรัทธาเลื่อมใสในทุกแห่งหน

..............จบชาติที่๙ วิธูรบัณฑิตจุติสังสารวัฏฏ์...............

คำสอนของอาจารย์เปิดดวงตา

บทธรรมนิพนธ์ฉบับนี้ถูกเขียนในเดือนกุมภาพันธ์ ปีที่ 9 แห่งสมัยบุนเออิ ค.ศ. 1272 ที่กระท่อมซัมไมโด ทุ่งสึคาฮาระ บนเกาะซาโดะ เมื่อพระนิชิเร็น ไดโชนินอายุ 51 ปี แม้ว่าบทธรรมนิพนธ์ฉบับนี้เขียนถึงชิโจ คิงโงะ โยริโมโตะแต่แท้ที่จริงแล้ว ธรรมนิพนธ์ฉบับนี้มุ่งไปที่ผู้ติดตามพระนิชิเร็นไดโชนินทุกคนบทธรรมนิพนธ์ฉบับนี้มี 2 ส่วน และพระนิชิเร็น ไดโชนิน ได้ตั้งชื่อบทธรรมนิพนธ์ฉบับนี้ว่าบทธรรมนิพนธ์ [เปิดดวงตา] ในชื่อคือการกล่าวถึง

การเปิดตาบอดของผู้ที่ไม่มีปัญญาเกี่ยวกับศาสนาพุทธแท้ในขณะที่บทธรรมนิพนธ์สิ่ง [สักการะแท้] เปิดเผยสิ่งสักการะในแง่ของธรรมะ บทธรรมนิพนธ์ [เปิดดวงตา]นี้ เปิดเผยสิ่งสักการะในแง่ของบุคคล นี่คือบทธรรมนิพนธ์สำคัญอย่างยิ่งที่ถูกจัดอยู่ใน 5 บทธรรมนิพนธ์สำคัญของพระนิชิเร็น ไดโชนินในส่วนแรกของบทธรรมนิพนธ์ฉบับนี้ พระนิชิเร็นไดโชนินใช้การเปรียบเทียบ 5 ระดับเพื่อเปิดเผยความแตกต่าง ความเหนือกว่ากับความด้อยกว่า และความผิวเผินกับความลึกซึ้งระหว่างคำสอนที่ไม่ใช่ศาสนาพุทธกับคำสอนตลอดพระชนม์ชีพของ [พระศากยมุนีพุทธะ] ในส่วนที่2พระนิชิเร็นไดโชนินเปิดเผยว่าท่านคือ พระพุทธะที่มีคุณธรรม 3 ประการแห่งเจ้านาย อาจารย์และบิดามารดา ข้อความที่

หยิบยกมาซึ่งพวกเราให้ความสนใจในวันนี้อยู่ในตอนท้าย ๆ ของส่วนที่ 2 พระนิชิเร็นไดโชนินนำเสนอการเผยแผ่ 2 วิธี โชจุและชะคุบุขุ ต่อมาท่านสอนพวกเราว่าในสมัยปัจฉิมธรรม เมื่อมีคนมากมายที่มีความเห็นนอกรีตและดูหมิ่นธรรมะ วิธีเหมาะสมเพื่อการเผยแผ่ธรรมะคือชะคุบุขุ การหักล้างความเชื่อนอกรีตและการเปิดเผยความจริงการชะคุบุขุ

ในสมัยปัจฉิมธรรมโชจุและชะคุบุขุ คือ 2 วิธีซึ่งพระพุทธะนำผู้คน โชจุคือวิธีการสอนที่ถึงแม้ว่าผู้คนมีความเชื่อไม่ถูกต้องพระพุทธะจะยอมรับความคิดที่ผิดของพวกเขาเป็นการชั่วคราวและค่อย ๆ แก้ไขพวกเขาและนำพวกเขาไปสู่ธรรมะแท้ ในทางตรงข้าม ชะคุบุขุคือวิธีซึ่งไม่อาจทนต่อความเชื่อนอกรีต พระพุทธะชี้ให้เห็นความคิดที่ผิดทันทีและนำผู้คนไปสู่ศาสนาพุทธแท้ในบทธรรมนิพนธ์ จดหมายจากซาโดะ พระนิชิเร็นไดโชนินอธิบายว่าวิธีที่นำผู้คนไปสู่ศาสนาพุทธจะต่างกันตามกาลเวลาในศาสนาพุทธจะเลือก [โชจุหรือชะคุบุขุ] ขึ้นอยู่กับเวลา

เรื่องราวในพุทธศาสนาที่มีปรากฏอยู่ในอภิธรรมโกษศาสตร์ เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพราหมณ์ที่มาขอดวงตาในอดีตชาติ พระสารีบุตร ลูกศิษย์ของพระศากยมุนีพุทธะที่มีชื่อเสียงว่าเลิศทางปัญญา กำลังปฏิบัติโพธิสัตว์มรรคของการให้ทาน เมื่อพราหมณ์ปรากฏขึ้นมาและขอดวงตาข้างหนึ่งของเขา พระสารีบุตรตอบสนองโดยควักดวงตาให้แก่พราหมณ์

แทนที่พราหมณ์จะขอบคุณเขา แต่กลับประกาศว่า ดวงตามีกลิ่นเหม็น จึงขว้างทิ้งลงบนพื้นและเหยียบขยี้ พระสารีบุตรตกตะลึง เขาตัดสินใจที่จะไม่ช่วยบุคคลดังกล่าว และเขาก็เลิกการปฏิบัติของโพธิสัตว์ เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกว่า ความเพียรพยายามของเรามีค่า และถูกกระตุ้นให้ทำงานหนักขึ้น เมื่อเป็นที่รับรู้และชมเชยของผู้คนรอบตัวเราความรับผิดชอบส่วนหนึ่งของผู้นำ คือ การรับรู้ การกล่าวถึง และให้กำลังใจ ผู้ซึ่งเพียรพยายามอย่างอุทิศตนและกระตือรือร้น


อย่างไรก็ตาม ถ้าเราไม่ได้รับการชมเชยหรือได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ถูกต้อง สิ่งสำคัญคือ เราต้องไม่เกิดความไม่พอใจผู้นำหรือสมาชิกคนอื่น หรือสูญเสียความกระตือรือร้น นั่นมีแต่จะลบบุญกุศลและบุญวาสนาของเรา และเป็นเหตุให้เราหยุดการเจริญเติบโต....ข้อความจาก Sgi Organization